มีอาการนอนไม่หลับ เครียด มีความคิดเดิมวนไปวนมา เริ่มพูดคนเดียว เห็นภาพลวงตา แบบนี้เป็นโรคจิตใช่ไหมครับ

ตอนนี้ผมอายุ 24 ขอเล่าย้อนไปตอนอยู่ ม.2 ตอนนั้นผมมีอาการนอนไม่หลับ รู้สึกเหมือนมีพยาธิไชที่เท้า แต่พอลองหายใจลึกๆแล้วนอนหลับมันก็หาย ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นคน sensitive โดนตำหนิอะไรนิดหน่อยก็เก็บมาคิดอยู่หลายวัน ช่วงนั้นผมร้องไห้บ่อยมาก แต่แอบร้องไม่ให้ใครเห็นจนตอนนี้ขอบตาบวมมากๆ ต่อมาผมเป็นโรควุ้นในตาเสื่อมทำให้ผมเครียดมากถึงกับไม่มีสมาธิในการเรียน และช่วงประมาณ ม.3 หูของผมก็ได้ยินเสียงวิ้งเหมือนมีแมลงวันบินอยู่ในหู ผมลอง search หาใน google เขาบอกว่าประสาทหูเสื่อม นั่นยิ่งทำให้ผมยิ่งเครียดมากขึ้นไปอีก ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก อยากทุบจะหัวตัวเองให้แตก ตอนนั้นผมรู้สึกตัวคนเดียวในโลก พอขึ้นช่วงม.ปลาย ผมก็ไม่สนใจคนอื่น ไม่สนการแต่งกาย เบื่อชีวิต คิดว่าพรุ่งนี้ตายไปก็ดี แต่ผมก็ไม่กล้าทำ ตอนเรียนจบเกรดเฉลี่ยผมเหลือแค่ 2.4 แต่โชคดีที่สอบเข้ามหาลัยได้ ผมเข้าเรียนคณะนิติศาสตร์ที่มหาลัยภาคเหนือสุด พอพ้นปี 1 ไป เกรดผมก็เริ่มตก ผมเก็บตัวอยู่แต่ในหอ แทบจะไม่ออกไปหาใคร กลัวหวาดระแวงสายตาผู้คน เมื่อโดนพูดหรือมองก็คิดว่าเขาดูถูกหรือเกลียดเรา บางทีพอมีคนมองผมผมก็จะคิดว่านี่เราแต่งตัวแปลกไปหรือเปล่า เพราะรู้สึกแบบนั้นทำให้ผมไม่อยากโดดเด่นแต่ใจจริงก็อยากให้ใครมาแคร์ผมบ้างแต่มันก็ไม่มี เมื่อขึ้นปี 2 ผมออกจากหอในมาอยู่หอนอก ผมเก็บตัวไม่ออกไปไหนอยู่ 2 ปี นอกจากไปมหาลัย ตอนนั้นผมนอนตอนเช้าตื่นตอนกลางคืน ใช้ชีวิตช่วงกลางคืนช่วงที่คนอื่นนอนกัน ดูหนังบ้าง ฟังเพลงบ้างจนเช้าแล้วนอน และที่เป็นปัญหากจริงๆ ก็คือผมมักจะมีความรู้สึกมีอารมณ์ขยันมากๆ ประมาณ 2 วัน หลังจากนั้นความขยันก็จะค่อยๆลดลงลดลง แล้วกลับไปเป็นเบื่อแล้วนอนทั้งวันวนๆกันไปแบบนี้ (พอครบอาทิตย์หนึ่งโดยประมาณผมก็กลับมาขยันวนกันแบบนี้) จากนั้นเกรดของผมก็เริ่มตกจนสุดท้ายก็ต้องรีไทร์ออกมาเรียนที่ราม ตอนนี้ผมอยู่ในห้องที่บ้านเริ่มพูดคนเดียว แต่ไม่ได้เห็นภาพลวงตาอะไรแค่พูดไปเรื่อยๆ ตั้งประเด็น ตั้งคำถามแล้วก็หาเหตุผลไปตอบ บางครั้งอยู่ๆ ผมก็ชอบคิดเรื่องตลกๆแล้วก็ขำออกมาเฉยๆ ผมรู้สึกว่าผมใช้ชีวิตอยู่ในโลกในหัวมากกว่าโลกจริงๆ บางครั้งคนในบ้านดุด่าผม ผมก็รู้สึกโกรธวูบแล้วพอรู้สึกตัวอีกทีก็เดินออกไปข้างหน้าแล้วเหมือนกับควบคุมตัวเองไม่ได้และผมก็โกรธง่ายมากในบางครั้ง บางทีตอนกลางคืนผมก็ได้ยินเสียงพูดเบาๆไม่รู้ความหมายแต่รู้ด้วยความรู้สึกว่าเสียงนั่นกำลังพูดถึงผมในทางที่ไม่ดี ตอนนี้ผมเริ่มไม่สบตาใครตรงๆ ตอนไปเรียนผมก็มองผ่านหัวไหล่เขาไปเวลาเดินสวนกัน หรือไม่ก็มองพื้น และชอบทำท่าทางแปลกๆ อย่างไม่มีสาหตุ สนใจเรื่องปรัชญาชีวิตจนผมซื้อหนังสือมาอ่านหลายเล่ม (ส่วนตัวชอบ Existentialism) อยากทราบว่าตอนนี้ผมเป็นโรคอะไรครับ ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองคงไม่ปกติแน่ๆ เพราะอาการของผมก็ตรงกับที่ในเว็บนี้ค่อนข้างมากและเป็นมาเกือบสิบปี แต่ผมก็ไม่กล้าฟันธง ขอรอคำตอบจากหมอจริงๆครับ