รู้สึกเหนื่อย เบื่อ ไม่อยากทำอะไร บางทีอยู่ดีๆก็ร้องไห้

สวัสดีค่ะคุณหมอ หนูอายุ 24 ปี กำลังเรียนมหาลัยค่ะ หนูขอเล่าย้อนไปเมื่อ 2 ปีที่แล้วนะคะ หนูทำโปรเจ็คจบคะ แต่หนูทำไม่เป็น เลยแก้ปัญหาโดยการไปเรียนทำโปรเจ็คคะ หนูตั้งเป้าหมายให้ตัวเองโดยสัญญากับตัวเองว่าปี 5 ต้องจบนะ พอเทอม1 ปี5 โปรเจ้คหนูมีความหวังว่าจะเสร็จคะ แต่ติดปัญหาคนที่หนูให้เค้ามาสอนกลับสอนงานหนูไม่เสร็จเค้าจะคิดเงินเพิ่ม แต่ตอนตกลงกัน คือดูแลจนจบคะ จนสอนจบ เค้าไม่ดูงานให้หนู ปล่อยหนูลอยแพ หนูเครียดคะ ช่วงนั้นร้องไห้อยุ่ประมาณอาทิตย์นึง อาการก็ดีขึ้นคะ ให้กำลังใจตัวเองโดยบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นอะไรนะ สู้ๆ ถ้าไม่จบก็ไม่เป็นอะไรนะ เรายังมีวุฒิ ปวช. อยู่ หนูชอบทำงานพาร์ทไทม์ รับงานตลอดถ้าว่างคะ แต่ตอนนี้ ต่อให้ว่างก็ไม่ทำคะไม่รุ้เพราะอะไร งานที่ทำอยู่ ก็ความรับผิดชอบลดน้อยลงคะ เหมือนสมองไม่รับอะไร หนูเริ่มมีอาการที่เบื่อทุกอย่างไม่อยากทำอะไร รู้สึกเหนื่อย เพลีย เบื่ออาหาร ไม่หิว กินข้าวน้อยมากคะ วันละ1-2ทัพพีได้คะ น้ำหนักลง ไป 10 โลแล้วคะ บางครั้งก็ไม่อยากออกไปเจอใคร เหมือนตอนนี้จะเริ่มรับอะไรไม่ค่อยได้ มันจะปวดหัว ใครถามอะไรได้ยินนะคะ บ้างทีก็ไม่ตอบ บางทีใครทำไรไม่ถูกใจ ก็จะน้อยใจ ร้องไห้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นคะ (แค่เพื่อนบอกจะมาหา นัดกันจะมาทำกับข้าวกินกัน เพื่อนติดธุระมาไม่ได้ นั่งร้องไห้ซะงั้นคะ) บ้างครั้งก็เดินวนคะ 2-3 รอบพอหยุดเดินก็ด่าตัวเองบ้ารึเปล่าเดินทำไม และหงุดหงิดง่าย อยากพูดไรก็พูด พูดไม่ค่อยคิด พักนี้เป็นบ่อยคะ แต่ก่อนก่อนพูดจะคิดเสมอคะว่าคนฟังได้ยินเค้าจะรู้สึกแย่ไหมเราจะพูดดีไหมแล้วก็เก็บไว้คะไม่พูดดีกว่าบางครั้งก็แกล้งลืมมันไป ลืมง่ายขึ้น นอนไม่ค่อยหลับ ปกติเป็นคนนอนเร็วหัวถึงหมอนก็หลับคะไม่ว่าจะดึกแค่ไหนตี3-4 ประมาณสายๆ เที่ยงหนูก็จะตื่นแล้วคะ แต่ตอนนี้ พอตี3-4 หนูนอนไม่หลับนอนบนเตียงพลิกไปพลิกมาไม่หลับคะจนถึงเช้า บางวันก็สายถึงจะนอน ตื่นก็ยาก ปลุกก็ไม่ค่อยตื่นคะ ตื่นที่ก็เย็นตะวันจะตกดินอยู่แล้ว พอตื่นก็ไม่ลุกออกจากที่นอน เป็นแบบนี้มาประมาณ 1 เดือนแล้วคะ บางครั้งหนูยอมรับเลยว่าหนูเครียด เครียดแล้วก็หายเองไม่ได้เล่าให้ใครฟัง ปกติเป็นคนอารมณ์ดีคะ อัธยาศัยดี หนูเครียดเรื่องโปรเจ็คที่ไม่เสร็จ เรื่องที่บ้าน เค้าจะชอบถามเมื่อไหร่จบ เสร็จรึยัง ลูกคนนั้น ลูกคนนี้จบแล้วนะ เงินเดือน หมื่นกว่าบาท ทำงานนั้นนี้ แต่ก่อนหนูยอดรับคะ เถียงก็ปล่อยเค้าไป หนูไม่แคร์คะ พอฟังไปหลายๆๆครั้ง ความคิดเปลี่ยน บันทอนจิตใจตัวเอง ทำไมว่ะ ทำไมต้องเปรียบเทียบลูกคนอื่นด้วย เรียนคนละสาขา งานต่างกัน หนูยอมรับคะว่าหนูไม่มีความสามารถพอๆที่จะทำให้มันเสร็จได้หนูพยายามทำมันอยู่ หนูไม่รู้จะอธิบายให้ทางบ้านฟังยังไง ว่ามันยากนะเขียนโปรแกรม โปรแกรมนึงให้มันเสร็จมันไม่ได้ง่ายนะ แต่เค้าคงไม่เข้าใจหนู คิดแต่ว่าคนอื่นจบทำไมหนูไม่จบ มันอาจจะมองว่าเรื่องแค่นี้อ่อ แต่มันเยอะมากทุกวัน หนูไม่ได้อยากคิดมากเลยและไม่อยากเป็นแบบนี้ด้วย หนูไม่โอเคเลย -------------------------------------------- อีกเรื่องนะคะ ช่วงสงกรานต์ หนูทะเลาะกับพ่อคะ หนักถึงขั้นตัวเกร็งชาตั้งแต่หัวลงปลายเท้า หายใจไม่ออก เจ็บหน้าอก มือจีบคะ เหน็บกิน ยืนแล้วเหมือนคนจะล้ม พอนั่งลงบนโซฟา ขาขนามกับโซฟาเลยคะ เพราะมันเกร็ง วันนั้นดีนะคะที่น้องกับแฟนหนูอยู่ด้วย บีบแขนบีบมือให้คนละฝั่ง แต่มือหนูแข็งมากคะรู้สึกได้ว่าตอนบีบพยายามแบมือแต่มือมันแข็ง หนูไม่เคยเป็น แต่ก่อนต่อให้ทะเลาะแรงแค่ไหนก็ไม่เป็น ขอบคุณนะคะที่รับฟัง