ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า

พ่อกับแม่หนูแยกทางกันตั้งแต่หนูยังเล็ก หนูอาศัยอยู่กับแม่ แม่จะออกค่าใช้จ่ายต่างๆ แต่พวกเรื่องเรียนหรือเรื่องที่ต้องใช้เงินมากๆแม่ก็จะให้หนูไปขอย่า ตอนประถมหนูเรียนหนังสือค่อยข้างเก่ง แต่พอเวลามีเรื่องอะไรกระทบจิตใจนิดหน่อย หนูก็ชอบร้องไห้ พอขึ้นมัธยมมา หนูก็เริ่มไม่ค่อยสนใจเรียนเท่าไหร่ ใช้ชีวิตไปวันๆ แต่ว่ามีเพื่อนดี ก็เลยรู้สึกมีความสุข พอมัธยมปลาย เพื่อนสนิทหนูไปต่ออีกที่นึง แต่หนูเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดิม ก็มีเพื่อนในกลุ่มเดิมต่อที่นี่ด้วย2คน จริงๆหนูก็สนิทกันมากนะคะ แต่ลึกๆแล้วหนูก็ไม่สนิทใจเท่าไหร่ ตอนนี้หนูอยู่ม.6แล้วค่ะ เป็นช่วงที่มีแต่ปัญหาเข้ามา ตอนนี้ยังไม่รู้จะเรียนต่ออะไรเลย พอไม่มีจุดมุ่งหมาย หนูก็เลยไม่ได้สนใจเรียน หนูรู้สึกกดดันจากรอบได้สน หนูเป็นคนไม่เอาไหน ขี้เกียจ เชื่องช้า ผิดกับแม่ ที่เป็นคนรวดเร็ว อารมณ์ร้อน โมโหง่าย ชอบใช้ความรุนแรง มันทำให้เราทะเลาะกันบ่อย แต่ก่อนหนูจะโดนด่าฝ่ายเดียว แต่ตอนนี้หนูเริ่มเถียงกลับ เพราะหนูทนต่อไปไม่ไหว หนูรู้สึกอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากทำอะไรแล้ว ตอนเช้าก็ไม่อยากตื่น ไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอคน หนูไปโรงเรียนสายตั้งแต่ม.ต้น พิม.ปลายก็หนักขึ้น ตอนนี้เริ่มไม่ค่อยได้ไป แม่ก็บ่น ว่าไปลาออกเลยมั้ย หนูรู้สึกเกลียดแม่ ไม่อยากเจอหน้าอีก หนูรู้สึกเครียดกับหลายๆอย่าง ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต ไม่กล้าปรึกษาใคร เพราะกลัวเขาจะมองว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา หนูไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เลยพยายามไม่สนใจ หนูเลยดูการ์ตูน ดูหนัง ฟังเพลง เพราะเวลาที่หนูดูมันทำให้หนูลืมเรื่องเครียดๆไปได้ช่วงหนึ่ง แต่พอดูเสร็จ หนูก็ยังเครียดอยู่ดี หนูร้องไห้เกือบทุกคืน ไปโรงเรียนเพื่อนก็ทักว่าดูซึมๆไม่ค่อยพูด แต่หนูเป็นแบบนี้บ่อย เพื่อนเลยไม่ได้อะไรมาก แต่พอผ่านไปสักพักหนูก็เริ่มรู้สึกโอเคขึ้น จนเพื่อนทักว่าเป็นอะไรเปล่า ดูเฮฮาว่าปกติ แล้วพอผ่านไปอีกสักพักหนูก็กลับมาเศร้า มันเป็นแบบนี้มาสักพักแล้วค่ะ หนูไม่ชอบที่ในหัวคิดแต่เรื่องร้ายๆ ไม่ชอบที่ต้องมานอนร้องไห้ ไม่ชอบที่ตัวเองหงุดหงิดง่าย มองโลกในแง่ร้าย เวลาใครทำอะไร หนูก็มองเขาในแง่ร้ายตลอดเลย แล้วหนูมีอีกปัญหา หนูไม่ค่อยอยากกินข้าว แล้วหนูก็เป็นโรคกระเพาะ มันปวดทรมานเลยค่ะ แล้วเวลาหนูมีประจำเดือน มันก็จะปวดมากกว่าคนอื่น ตอนหนูกำลังรู้สึกแย่แล้วมาเป็นแบบนี้อีก หนูรู้สึกว่าหนูไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ไม่มีใครต้องการ ไม่มีประโยชน์ อยู่ไปก็ทรมาน ถ้าหนูตายไปแม่คงไม่ต้องลำบาก หนูรู้ว่าแม่เหนื่อยกว่าหนูเยอะ แต่ตอนนี้หนูก็ทำได้แค่ร้องไห้ หนูไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไมแล้ว