เครียด เบื่ออาหาร นอนไม่หลับ เคยคิดฆ่าตัวตาย แบบนี้ถือว่าเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ

สวัสดีค่ะ ดิฉันอายุ 24 ปีค่ะ คือ ท้าวความก่อนหน้านี้ เมื่อประมาน1-2 เดือน รู้สึกว่าตัวเองอาการไม่ปกติค่ะ คือ มีอาการรู้สึกเครียดอย่างเห็นได้ชัด บางครั้งจะเบื่ออาหารไปเลย กินมื้อเดียวต่อวัน บางครั้งจะรู้สึกอยากอาหารเป็นพิเศษ คือ หลายมื้อเลยค่ะ โดยปกติ รู้ตัวค่ะ ว่าตัวเองเป็นคนคิดมากโดยพื้นฐาน แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะมีภาวะซึมเศร้า จนได้ไปลองทำแบบทดสอบจากหลายๆเว็บที่อิงจสกกรมสุขภาพจิตค่ะ ผลมันคือ เรามีภาวะซึมเศร้าค่ะ อาการที่เห็นได้ชัดคือ นอนไม่หลับเลยค่ะ ทำให้การทำงานในชีวิตประจำวัน มีปัญหามากๆเลย นอนไม่หลับนี่คือ เป็นมา 2-3 ปีแล้วค่ะ กว่าจะนอนได้ ก็ราวๆ ตี4-5 ทุกวัน ทุกวันจริงๆค่ะ แล้ววันไหนที่มีงาน หรือต้องตื่นเช้า ก็จะเพลียมากๆค่ะ แล้วมีอาการความดันต่ำ บ่อยมากๆ เฉลี่ยเดือนละ 3-4 ครั้ง ความดันต่ำทรมานมากค่ะ ต่างกับหน้ามืดหรือเป็นลมโดนสิ้นเชิงเลย อีกทั้ง เรารู้สึกล้มเหลวในชีวิตมากๆเลยค่ะ เดิมทีเป็นคนเรียนถือว่าเก่งค่ะ แต่พอมาเข้ามหาลัยคณะที่ไม่ชอบ (แต่คุณพ่ออยากให้เรียน) และได้ฝืนเรียนมา ด้วยที่ว่า คณะนี้ ต้องเรียน 5 ปี ค่ะ. ไม่มีวันไหนเลยที่รู้สึกว่า ตื่นเช้ามาแล้วรู้สึกอยากไปเรียน มันยากมากๆเลยค่ะ รู้สึก ทำอะไรมันก็ฝืนไปหมด จนกระทั่ง เริ่มมีปัญหาในการเรียนค่ะ ดรอป แค่เหตุผลที่ทุกคนอาจจะคิดว่ามันตื้นๆ เพราะไม่ชอบสังคมของคน/เพื่อนในคณะ คือ.. เรารุ้สึกเหมือนเราเข้ากับใครไม่ได้ เราไม่ใช่ เหมือนไม่ใช่ที่ของเรา มีปัญหาการเข้าเรียนสาย คือ ที่เราแสดงพฤติกรรมแบบนี้ ในตอนนั้นเราคิดว่า ไปสายๆก็ดีเพราะทุกคนคงเข้าเรียนแล้ว จะได้ไม่ต้องไปนั่งรอ เพราะไม่รู้จะทำอะไรเพื่อรอเรียน เราไม่ถนัดการที่ไปนั่งกับเพื่อนเป็นกลุ่มแล้วพูดเรื่องคนนั้นคนนี้(ส่วนมากจะเจอแบบนี้ค่ะ) เลยเลือกอยุ่คนเดียว สบายใจกว่า พอเรียนเสจ ไม่คยกับใครเลย ก็รีบกลับห้องทันที แม้แต่บางที มีเรียนทั้งเช้า และบ่าย แต่เรากลับเลือกที่จะไม่ทานข้าวกลางวันกับเพื่อน แล้วกลับมารอเวลาที่ห้อง พอบ่ายโมง ค่อยออกไปมหาลัยใหม่อีกรอบ เราชอบเก็บตัวเงียบๆ ไม่ชอบยุ่งกับใคร เรื่องมาเกิดเมื่อปีที่แล้วค่ะ คุณพ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อย เป็นเรื่องเป็นราว และ เราเป็นคนรู้คนแรก เราช็อคค่ะ เพราะเกิดมาในชีวิต ไม่คิดว่า จะเป็นเด็กบ้านแตก. หลังจากนั้นพ่อก็ออกจากบ้านไป ทิ้งแม่กับน้องไว้ เราเรียนอยู่คนละ จังหวัดกับบ้านและครอบครัว เราก็เป็นห่วง อารมเหมือน อยู่ๆ ก็เสียเสาหลักของครอบครัวเราไปค่ะ เหมือน.. คือ ทำอะไรไม่ถูก ตอนนั้นคิดว่า เห้ย เราอุตส่าเรียนสิ่งที่คุณต้องการ แล้วจนมันจะสำเร็จอยู่แล้ว เหมือนเดินมาจนถึงปลายทาง แต่มันไม่มีเส้นชัยให้ไขว่คว้าค่ะ มันเคว้งคว้าง มันโดดเดี่ยว.. ตอนนั้น อยู่ปี4 ค่ะซึ่ง อีก1 ปี ก็จะเรียนจบแล้ว แต่ ก็มีปัญหาเกิดขึ้นคืะ เราติดเอฟ 3 วิชารวด เกรดดิ่งลงเหว (ซึ่งเกรดปกติ ก็อยุ่ในเกณโอเคค่ะ ถึงไม่ได้ชอบคณะนี้แต่ก็พอเรียนได้อยุ่) ไร้กำลังใจ ไร้หนทาง มันรู้สึกแบบ ..เดินไปไหนต่อดี จะเดินต่อไปทำไม ในเมื่อข้างหน้า มันไม่มีเส้นชัย. เริ่มเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่พบปะกับใคร ไม่เจอหน้าใคร ยอมจนกระทั่ง การกินข้าว ยอมสั่งพวกอาหารเดลิเวอรี่มากิน เพราะแค่เพื่อ ไม่อยากออกไปข้างนอกเจอคนรู้จัก เราเครียด เราล้มเหลว เราเฟล กลายเป็นต้องซ้ำชั้น กลายเป็นเด็กจบช้า ในขณะที่เพื่อนๆเก่ากลุ่มเดียวกันตอนมัธยม เกียรตินิยมทุกคน ย้ำว่า ทุกคน ยกเว้นเราค่ะ เรารู้สึกหดหู่ แล้วรับมือกับตัวเองไม่ถูกว่า มันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง จากเด็กเรียนเก่ง กลายเป็นล้มเหลว ติดเอฟ จบช้า จากครอบครัวที่อบอุ่น กลายเป็นเด็กบ้านแตก จากที่ปกติก็กลายเป็น ต้องช่วยเหลือตัวเอง หาเงินเรียนเอง ค่าน้ำค่าไฟค่าหอ ค่าเทอม หาจุนเจือตังเองทุกบาท ทุกสตาง นอนไม่หลับเลย กว่าจะหลับ ตี4-5 สุขภาพแย่มาก เครียดร้องไห้แทบทุกวัน เคยคิดจะฆ่าตัวเลยด้วยค่ะ แต่เหตุผลที่เรายังตายไม่ได้ มันอาจจะดูสิ้นคิดสำหรับหลายๆคน คือ เราเลี้ยงกระต่ายไว้2 ตัวค่ะ เรากลัวว่าถ้าเราตายไป ลูกอ้วนทั้งสอง จะอยู่ไหน อยุ่กับใคร กลัวมันอยู่ไม่สบายแบบอยู่กับเรา แค่นั้นจริงๆค่ะ อยากจะถามคุณหมอ ว่าควรต้องรีบปรึกษาจิตแพทย์มั้ยคะ ควรต้องทำยังไงก่อนดี ชีวิตมันยุ่งยาก มันมีแต่เรื่อง เหมือนเราเกิดมา เป็นข้อยกเว้นของทุกๆอย่าง เหมือนพวกเครื่องหมายดอกจันบนเงื่อนไข เวลาที่มีแสดงโปรโมชั่นขายสินค้า ต้องกลายเป็นgapในสังคมหลายๆเรื่อง มันอยู่ในจุดๆนี้ต้องทำไงดีคะ