ร้องไห้คนเดียว หมดแรงเพลีย ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ใช่อาการของโรคซึมเศร้าหรือไม่

หนูอายุ19ค่ะ ตอนเด็กๆพ่อกับแม่ค่อนข้างเข้มงวด และหนูเป็นเด็กที่ค่อนข้างพูดเก่ง อารมณ์ดี พอโตเขาก็เริ่มปล่อยบ้าง และตอนนี้พ่อกับแม่แยกทางกันได้ประมาณสามปีแล้ว ก่อนจะแยกกันพวกเขาทะเลาะกันบ่อยๆ หนูรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบให้ใครวุ่นวายเรื่องส่วนตัวและไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร และหลังจากแยกกันเหมือนเป็นหนักกว่าเดิม หนูชอบคิดมาก บางครั้งก็คิดว่าตัวเองไม่มีค่า ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่สนิทไม่ค่อยพูดกับพ่อและแม่รวมถึงคนที่บ้านเลย พวกเขาก็คอยเอาใจแต่เหมือนหนูไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น หนูอยากอยู่คนเดียว หนูชอบคิดถึงผลที่จะตามมาของสิ่งที่ทำลงไปในหลายๆเรื่อง และไม่เคยคิดในด้านดีเลยสักครั้ง ระแวงไปหมดสุดท้ายก็ร้องไห้ (และหลายครั้ง ผลที่ตามมาไม่ได้แย่เลย) แล้วก็ชอบคิดเรื่องเก่าๆที่มันไม่ดี จากปกติอยู่ดีๆมันก็ร้องไห้ออกมา บางครั้งรู้ว่าทำแบบนี้แล้วมันผิดแต่ก็ทำแล้วก็โทษตัวเอง และหลังจากนั้นก็ยังทำอยู่แล้วก็โทษตัวเองอีก บางครั้งไม่ไหวก็ร้องไห้จนเหนื่อย หงุดหงิด แล้วทำอะไรไม่ได้ก็ทำร้ายตัวเอง ต่อยกำแพงจนมือบวม จิกแขนตัวเอง แต่กลับชอบที่ตัวเองเจ็บ รู้สึกโด่ดเดี่ยวทั้งๆที่ไม่อยากมีใครอยู่ข้างๆ บางครั้งก็เบื่อทุกอย่างแม้ว่าจะเป็นงานอดิเรก ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำดีแล้วทำไมไม่เคยได้ดีเลย มีเรื่องเครียดอะไรไม่เคยปรึกษาใครไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือเพื่อน เก็บมาคิดคนเดียวตลอด อยู่ต่อหน้าคนอื่นเหมือนเป็นคนเข้มแข็ง เย็นชา แต่ข้างในมันเหนื่อยมากๆจนเก็บมาร้องไห้คนเดียว หมดแรง เพลีย ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เห็นเพื่อนตัวเองยิ้มได้ตลอด อารมณ์ดี ก็อิจฉา ทำไมเขาดูมีความสุข ทำไมเราไม่เป็นแบบเขา เราจะเกิดมาทำไม ชั่ววูบก็คิดว่าไม่อยากอยู่แล้ว รอบตัวมีแต่อะไรก็ไม่รู้ ตอนร้องไห้มันทรมานจริงๆ ทำไมชีวิตต้องมีแต่อะไรแบบนี้

ขอบคุณนะคะ