อายุ 18 ปี ไม่ค่อยอยากออกไปไหน ชอบอยู่ในที่มืดๆ ทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง เวลาโมโห เป็นโรคอะไร มีประวัติโดนทำร้ายร่างกาย

สวัสดีค่ะ.หนูอายุ 18 ปี เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รูู้ ไม่ค่อยอยากออกไปไหนอยากอยู่แต่ในห้องมืดๆหรือที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนเยอะหรือมีแค่คนสนิท1-2คนก็พอแต่ไม่มีเลยก็ดีทั้งที่เมื่อก่อนเป็นคนไม่ชอบอยู่บ้านเลยกลับมาจากเลิกเรียนนี้คือต้องไปหาเพื่อน แต่ตอนนี้รู้สึกอยากอยู่แต่ในห้องหรือที่ไหนก็ได้มีแค่คนสนิทก็พอ.. บางทีกินข้าวตักข้าวเข้าปากเคี้ยวแต่สายตามองไปข้างหน้าเหมือนทุกอย่างมันหยุดแค่ตรงนั้น จนคนที่ไปด้วยต้องเรียกถึงจะรู้สึกแบบ ห้ะว่าไงแต่ก็ไม่ได้สดุ้งแรงแต่เป็นทุกครั้งเวลากินจนบางทีที่กินก็พยายามมองข้าวเคี้ยวๆกลืนกินต่อจนหมดเป็นแบบนี้ตลอดเลย หรือเวลาเจอปัญหาครอบครัวหนูเคยโดนพี่ชายทำร้ายร่างกายตั้งแต่เด็กๆจนขึ้นม.1เลยขอพ่อไปเรียนตจว.พ่อไม่เคยรู้เหตผลว่าทำไมถึงอยากไป อยู่ได้ปีเกือบ 2 ปีก็ย้ายกลับเพราะมีเรื่องบ่อยเคยโดนกระชากเข้าน้ำรุมกระทืบ2ครั้งไม่บอกใคเจ็บแต่ก็รู้สึกแบบอืมชั่งมัน..ไม่อยากบอกใคลุกจัดการตัวเองทำเหมือนไม่มีไรโดนบ่อยจนรู้สึกทนไม่ได้ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยตบตีหรือสู้กับใคเคยแต่โดนพี่ชายทำ..เหมือนคนฟิวขาดคุมตนเองไม่ได้แล้วใส่อย่างเดียวไม่ตบไม่จิกเพราะตบไม่เป็นกระถืบอย่างเดียวสุดแรงสุดจนแบบพอ..แล้วทำซ้ำอีกจนคนมาดึงออกจนมีปัญหาย้ายกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิมไปเรียนที่ใหม่ก็ปกติแค่เค้ากับคนยากใคล้ออะไรก็รู้สึกกึ่งโกรทกึ่งนอย อยู่บ้านพี่ชายก็เป็นคนอารมรุนแรงมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเวลาทะเลาะอะไรก็ลงที่หนูกระถืบตบแบบมือกำปั้นอะไรอยู่ใกล้คือฟาดใส่ๆ เส้ดเหมือนมันมึนๆเซเลยเป็นทุกครั้งที่โดน ไม่พอใจพ่อก็ว่าหนูว่าได้ทุกอย่างคนเดียวนู้นนี้ใช้ทำทุกอย่างจนวัันนึงเค้าก็ทำตัวเองได้รับกรรมติดคุกไป..แม่อยากให้ไปเยี่ยมแต่ไม่อยากไปไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมใจนึงมันก็งงว่าควรให้อภัยมั้ยอย่างน้อยเค้าก็พี่ใจนึงก็โกทเพราะเคยทำเราไว้ก็รู้สึกแบบพูดไม่ออกสักพักมันก็คิดอะไรในหัวมากมายเหมือนมีตัวเองอีกคนในหัวบางทีก็งง มึน อึน คิดไม่ออกว่าควรจะทำไงกับหลายๆอย่างที่เจอคิดๆๆอยู่ก็น้ำตาไหลอยู่ๆก็คิดถึงคนที่เคยผ่านเข้ามาแต่จบไปแล้ว น้ำตาก็ไหลเรื่อยๆเป็นความรู้สึกที่อยากกอดอยากกอดจริงๆแต่ได้แค่กอดหมอนข้างนึกว่าเป็นเค้าที่อยู่ข้างๆ เวลาไม่สบายก็ชอบร้องไห้ทุกครั้งทุกครั้งจริงๆแล้วก็จะนึกถึงเค้าอีกรู้สึกแบบอยากกอดก็คิดว่าหมอนข้างเป็นเค้าทุกครั้ง จากเมื่อก่อนชอบดูทีวีการ์ตูนหนังเดี๋ยวนี้คือช่วยพ่อประหยัดไฟได้เลยไม่เปิดเลยรู้สึกแบบไม่อยากดู หนังบู้ที่เคยชอบดูก็ไม่อยากดู หนังเศร้าๆก็ไม่ดู เล่นแต่มือถือฟังแต่เพลงปิดตัวเองทั้งในชีวิตจริงแล้วก็โลกออนไลน์สมัครทุกอย่างใหม่รับแค่คนสนิทเป็นเพื่อน รู้สึกไม่วุ่นวายดี..จากเมื่อก่อนเป็นคนเฮฮาตลกคารมดีคุยไปทั่วคุยทุกเรื่องใคเศร้าไม่ปลอบแต่จะเล่นมุกให้เค้าขำๆกัน แต่ตอนนี้เพื่อนเล่นมุกอะไรมาก็คิดในใจว่าแบบอ้้อขำดีแต่ไม่ได้หัวเราะเฮฮาอะไรแบบเมื่อก่อนจนเพื่อนสนิทๆก็ทักว่าเออเป็นไรไม่เหมือนเดิมเลยนะมึงอ้ะแต่ก่อนคือพูดมากสุดนิดหน่อยขำไม่รู้ว่าเส้นตื้นหรือปัญญาอ่อนคือเปลี่ยนจริงๆเพื่อนทัก2-3คนเมื่ก่อนไปเที่ยวไหนถ้ามีเพลงลุกเต้นแล้วได้ทุกจังหวะช้าเร็วแต่เดี๋ยวนี้เป็นความรู้สึกแบบอยากนั่งเฉยๆดูเพื่อนเต้นก็สนุกแล้ว..พอกลับบ้านก็ทำนู้นนี้เสร็จขึ้นห้องปิดไฟฟังเพลงนอนไม่ค่อยหลับเร็วสุดตี1ครึ่งช้าสุดๆก็เกือบเข้า บางทีมีเรื่องที่บ้านปนเรื่องอื่นอยู่ในหัวคิดเครียดขึ้นห้องมาอยู่คนเดียวสักพักก็ร้องไห้คิดถึงเค้าเหมือนเดิมกอดหมอนเหมือนเดิมพอได้รู้สึกแบบมีอะไรในหัวนี้คือไม่อยากทำไรเลยเดี๋ยวนี้เป็นคนเศร้านาน.. ตื่นเช้าไปเรียนก็มีคิดในหัวตลอดเหม่อบ้างคิดเรื่องที่บ้านบ้างเรื่องเค้าที่จบไปแล้วบ้างคิดอยู่แค่นี้จริงๆไม่ร้องไห้นะแต่ก็ไม่รู้สึกมีความสุขอะไรเฉยๆแต่ในหัวคิดๆพอกลับบ้านก็ทำนู้นนี้เสร็จขึ้นห้องปิดไฟฟังเพลงดูนู้นนี้นอนไม่หลับจนต้องฟังเพลงตลอดจากเมื่อก่อนชอบออกกำลังกายทุกวันตอนเย็นหลังเลิกเรียนแต่ตอนนี้คือทำไรเสร็จขึ้นห้อง.. ถ้าเวลาโมโหหรืออะไรก็ตามชกกำแพง ปาแก้วถืบบานกระจกตู้ พอใจเย้นคือเหมือนหอบเหนื่อยมากๆ..เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่โมโห..เหมือนชีวิตไม่อยากทำอะไรแค่นี้พอ อารมก็วนๆแบบนี้ค่ะ..หนูก็ใช้ชีวิตวนลูปแบบนี้วนๆเป็นมาตั้งแต่กลางปีที่แล้วจนทุกวันนี้.. หนูอาจจะพิมยาวพิมงงแต่หนูพยายามพิมให้เข้าใจที่สุดนึกอะไรออกก็พิมไม่เรียงลำดับอะไร.. หนูเป็นโรคอะไรหรือป่าวหรือหนูคิดมากมายไปเองคะ. ขอบคุณค่ะที่รับฟัง 🙏😶