อยากหนีออกไปให้ไกล

มันเป็นเรื่องตอนที่เปิดเทอมใหม่ค่ะ ย้ายห้องใหม่เจอเพื่อนใหม่ ตอนเเรกหนูก็ดีใจนะคะที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ได้ เริ่มต้นใหม่ สองสัปดาห์เเรก หนูก็พยายามเป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุด ทำตัวร่าเริงเหมือนที่หนูเคยเป็น เเต่หลังจากนั้นหนูก็รู้ว่ามันไม่ใช่ หนูไม่เป็นตัวของตัวเองเลย หนูไม่มีความสุขจนถึงตอนนี้ มันไม่มีเลย หนูรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนเเละก็ร้องไห้ก่อนไปโรงเรียนทุกวัน เพราะหนูไม่อยากไป หนูไม่อยากไปเจอเพื่อนหรือใครที่อยู่โรงเรียน พอเลิกเรียนจะได้กลับบ้าน หนูก็ดีใจได้เเค่แปปเดียวและหนูก้คิดว่า พรุ่งนี้ต้องไปอีกหรอ เเล้วมันก้ร้องไห้อีก มันเป็นแบบนี้ทุกวัน เปนไปเรื่อยๆ จนตอนนี้หนูไม่อยากไปอีกแล้ว อาการของหนูมันไม่ดีขึ้นเลย บ้างครั้งหนูก้เหงา เหงามากๆ หนูไม่อยากอยู่คนเดียว เเต่บางครั้งหนูก็อยากอยู่คนเดียว อยู่เงียบๆเเต่พอได้อยู่จริงๆ หนูก็คิดอีก คิดไปถึงเรื่องต่างๆนาๆ พอคิดได้มันก็ร้องไห้อีก พอตื่นเช้าขึ้นมาสิ่งเเรกที่หนูคิดคือ หนูต้องไปอีกแล้วหรอ เมื่อไหนมันจะจบซักที จนถึงตอนนี้ หนูอยากหนีไปให้ไกลไป ไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้อีก ไม่ต้องคิดเรื่องบ้าๆนี้อีก อยากอยู่แบบไม่ต้องคิดอะไร นั่งไปเรื่อยๆ หนูอยากมีความสุข ตอนนี้ที่หนูเป็นอยุ่มันไม่มีความสุขเรย หนูต้องการที่ยึดเหนี่ยว เวลาหนูมีปัญหา หนูต้องการที่พึ่ง อยากให้เรื่องมันจบซักที ตอนนี้หนูกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด หนูเศร้า มันไม่ร่าเริง เหมือนไม่มีเเรงทำอะไรเลย เวลาครูสอนหนังสือหนูก็พยายามตั้งใจเรียนเพื่อที่หนูจะได้ลืมเรื่องที่กังวลอยู่ เเต่ก้ลืมได้เเคแปปเดียวเท่านั้น ไม่อยากกินอะไร หาทางออกไม่เจอ พอคิดเรื่องที่กำลังกังวลอยู่ก็ร้องไห้ออกมา หนูรุ้สึกโดดเดี่ยวมาก มันมืดไปหมด ไม่มีใครเข้าใจหนู หนูเหนื่อย ไม่อยากคิดอะไรเเล้ว บางครั้งที่หนูคิดไปคิดมามันก้ปวดหัว ปวดตา หนูไม่สามารถที่จะอยู่ที่นั้นอีกต่อไปได้อีกแล้ว