อาการแบบนี้ใช่ทางจิตหรือเปล่าคะ ?

สวัสดีค่ะ เราอายุ 18 ปี เราเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคม และไม่ค่อยสนิทกับใครมาก ไม่ค่อยชอบอยู่สุงสิงเป็นกลุ่ม ชอบอยู่เงียบ ๆ ( ยกเว้นสังคมแบบที่ตัวเองชอบ เช่น วงการเกมส์ วาดภาพ ฯลฯ ) เรามีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ติดเกมส์ มีเพื่อนและรุ่นพี่รุ่นน้องที่รู้จักผ่านเกมส์มากกว่าเพื่อนในชีวิตจริง เมื่อตอนที่เราขึ้นม.ปลายใหม่ ๆ เราเปลี่ยนตัวเองค่ะ พยายามเข้าสังคมมากขึ้น มีเพื่อนเป็นกลุ่มครั้งแรก เราเริ่มสนิทกับเพื่อนในกลุ่มได้ ยิ้มให้เพื่อน ทำหน้าตลก เล่าเรื่องตลก ทำอะไรในแบบที่ไม่เคยทำ ถ้าเพื่อนเก่ามาเห็นเราที่เปลี่ยนไปแบบนี้ เพื่อนเก่าต้องแปลกใจมาก เพราะตอนนั้น เราไม่ใช่คนแบบนี้เลย และไม่มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้แม้แต่นิดเดียว พอขึ้นเทอม 2 กลุ่มเราเริ่มโดนแอนตี้จากเพื่อนในห้อง ซึ่งคนที่โดนหนักที่สุด คือตัวเรา เหตุการณ์ที่เคยโดนที่จำได้ คือ กลุ่มเราโดนรุมด่าในแชทกลุ่มเฟสของห้องเรียน โดยที่กลุ่มเราไม่ได้ตอบโต้เลย แล้วเพื่อนในห้องก็พากันมาหาเราประมาณ 3 คน เกือบโดนตบแล้วล่ะค่ะ บ้างครั้ง เราคนเดียวก็ทะเลาะกับเพื่อนตัวเอง ( ในกลุ่มมี 6 คนรวมเรา ) เราโดนรุมอยู่คนเดียว ครั้งล่าสุดที่ทะเลาะกัน เราก็ยังโดนรุมเหมือนเดิม ทะเลาะกันผ่านโทรศัพท์ เราร้องไห้ เขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นแรง ๆ หน้าจอร้าวไปหมด ร้าวไปทั้งจอ ร้าวแบบ แทบจะมองจอไม่เห็น เราไปเปลี่ยนจอ ใช้ไม่ถึง 2 อาทิตย์ ก็ดันเผลอทำตก มันเลยร้าวอีก แต่เบากว่าครั้งก่อน จนปัจจุบันก็ยังไม่เปลี่ยน แต่ตอนนั้น พอเราเขวี้ยงจอแตกแล้ว พวกมันดันขอโทษเรา โดยที่เรายังเคลียร์ไม่จบ ช่วงปิดเทอม 2 เราแอบชอบรุ่นพี่ในมหาลัยปี 4 คนหนึ่ง เขาเล่นเกมส์เก่งมาก ทั้งวาดรูปก็สวย เขาเป็นช่างซ่อมคอม เก่งเรื่องคอมรอบด้าน แถมยังมีช่อง youtube ของตัวเอง มีคนติดตามเขามากกว่า 6,000 คน เขาเป็นคนที่แปลก ทุกอย่างในตัวเขา ล้วนไม่เหมือนผู้ชายทั่วไปเลยซักนิด และที่สำคัญ เขาคือคนในอุดมคติเราค่ะ แบบตรงเป๊ะ 100 % เลย ซึ่งเราไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเจอคนที่ตัวเองวาดฝันเอาไว้ เพราะมันไม่ค่อยมีคนแบบที่เราวาดเอาไว้ หายากมาก เราขอแทนรุ่นพี่คนนี้ว่า P นะคะ การที่เราได้รู้จักรุ่นพี่คนนี้ ก็ทำให้เรารู้จักเพื่อน ๆ พี่เขาไปด้วยค่ะ ช่วงตอนนั้น เรามีความสุขมาก รุ่นพี่และเพื่อนของเขา พาเราไปเที่ยว เลี้ยงเรา พาไปกิน เดินเล่น หลายครั้ง รุ่นพี่ทุกคนใส่ใจดูแลเรามาก เราดีใจมากเลย ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย ท้ายที่สุด เรากับรุ่นพี่ P ก็ได้คบกันค่ะ และกลุ่มเพื่อนเขาก็เริ่มห่างหายไป ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเคยบอกว่า ' จะคอยอยู่กับเราตลอดนะ ' เหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในช่วงม.ปลาย คือการที่ครอบครัวมีปัญหากับอีกครอบครัวของคนอื่นค่อนข้างหนัก แต่เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง เราก็อยากช่วย เราได้ทำอะไรซักอย่างไป แต่กลายเป็นว่า สิ่งที่เราทำ มันทำให้ครอบครัวฝั่งนั้นเรียกเงินแม่เราไปเป็นหมื่น วันหนึ่ง ก่อนที่แม่จะออกไปเคลียร์ เราได้ทะเลาะกัน แม่ร้องไห้ แล้วบอกเราว่า " ถ้าโกรธเขา ให้ตีแม่ ตบหน้าแม่นี่ " พร้อมกับจับมือเราไปตบหน้าแม่ แล้วก็ออกจากบ้านไป เราอยู่คนเดียวในห้องนั้น เราร้องไห้ กรี๊ด ตะคอกเสียงดังใส่ตัวเองว่า " ออกไป อย่าเข้ามายุ่ง " เราจิกตัวเอง จิกแขน ข่วนคอ จิกขา ร้องไห้จะเป็นจะตาย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เรามีพฤติกรรมจิกข่วนตัวเองเสมอเมื่อเสียใจ จอโทรศัพท์ที่ร้าวตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่มอง มันทำให้ในหัวกลับไปย้อนนึกถึงภาพตอนเขวี้ยงทิ้ง มันวนเวียนอยู่ในหัว พอนึกถึงมันแล้ว ก็ทำให้รู้สึกเจ็บในใจ มันไม่เคยหายไปเลย ตั้งแต่นั้นมา เราเริ่มรู้สึกเหนื่อย ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร อยากนอน มันหนักขึ้น เราไม่อยากทำอะไรเลย เหนื่อยมาก อยากนอนเฉย ๆ บางครั้ง ก็มีกำลังใจ กระตือรือร้น อยากทำไปซะทุกอย่าง กระสับกระส่าย กังวลใจ อีกซักพัก ก็หมดกำลังใจ ไม่อยากทำอะไรอีก เรารู้ว่าอยู่แบบนี้ไม่ได้ แต่ก็ทำได้แค่อยู่เฉย ๆ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เกมส์ก็ไม่อยากเล่น ไม่อยากจับโทรศัพท์ ไม่อยากนอน แต่ไม่อยากตื่น ไม่อยากอยู่บ้าน แต่ไม่อยากออกไปไหน แม้แต่สิ่งที่ตัวเองชอบมากที่สุด ก็ทำมันไม่ได้ รู้สึกแย่ รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้เลย วาดฝันสิ่งที่อยากทำไว้ตั้งมากมาย แต่พอนึกดูดี ๆ ก็ไม่เคยทำอะไรให้เป็นรูปเป็นร่างซักอย่าง รู้สึกว่าเพื่อนหรือคนรอบข้าง ไม่มีใครสนใจเราเลย เพื่อนแท็กกันในเฟส ไม่เห็นมีเราเลย ลงอะไรไปในเฟส ไม่มีใครทักถามเลยว่าเป็นอะไร เพื่อนนัดกันไปเที่ยว ไม่เห็นจะบอกเราเลย ใครที่เคยสัญญาอะไรกับเรา ทำไมไม่เห็นจะทำมันให้เราเลย บ้างครั้งก็เสียใจทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร บางครั้ง อยู่ ๆ ในหัวก็นึกภาพที่เคยทำให้รู้สึกไม่ดีขึ้นมา สุดท้ายเราก็ร้องไห้ไปเอง เหมือนสิ่งที่เราพยายามทำ มันไม่มีผลอะไร ดูผิดพลาดไปหมด พอบทจะต้องนอน ก็ตื่นตัว ไม่อยากนอน แต่พอนอน ก็นอนนาน บทอยากจะกิน ก็กินไปหมด อยากเคี้ยวตลอด หาอะไรกินตลอด แต่บางช่วงก็ดันเบื่ออาหารซะงั้น รู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจอะไรได้ยากขึ้น ทั้งที่เมื่อก่อนเคยเป็นคนตัดสินอะไรเด็ดขาดเสมอ ทรมาน ความรู้สึกแบบนี้แย่ที่สุด จากที่เคยปกติ เทียบกับในตอนนี้ เราไม่สามารถใช้ชีวิตได้แบบปกติอีกเลย แม้แต่สิ่งที่ชอบมากที่สุด ก็ไม่สามารถลงมือทำได้เลย เป้าหมายที่เคยตั้ง ตอนนี้ไม่สามารถทำได้ รู้สึกว่ามันไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง ตอนนอนหลับ เราไม่มีความสุข เรามักจะฝันร้ายเสมอ ทั้งน่ากลัวและเหมือนจริง มันยิ่งทำให้ไม่อยากหลับตาลงนอนเลย ไม่ว่าจะคืนไหน ๆ จากที่เคยอยู่คนเดียวได้ ตอนนี้ทำมันไม่ได้แล้ว ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว มันรู้สึกไม่ดีเลย ร้องไห้จะเป็นจะตาย อยู่ไม่ได้เลย จนแฟนต้องโทรหาทุกครั้งเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราถึงจะอยู่ได้บ้าง อย่างน้อยการทำแบบนี้ มันก็ทำให้เราหลับได้แบบไม่กังวล เคยรู้สึกอยากจะตาย ๆ ไปให้ได้ซักที เราไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะตายบ่อยขนาดนั้น แต่ถ้าเอาเข้าจริง ๆ ถ้าให้เลือกว่า อยู่ กับตาย เลือกอะไร เราก็เลือกอยู่ เพราะยังมีสิ่งที่อยากทำเป็นที่ยึดเหนี่ยว ยังมีมหาลัยที่อยากเรียน ยังมีความฝันที่อยากเป็นอยู่ ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้มายึดจิตใจไว้ ชีวิตเราคงขาดไปแล้ว เกิดความรู้สึกทั้งหมดนี้มาร่วม 2 - 3 ปีแล้วค่ะ ตอนนี้ม.6 และเป็นหนักที่สุด หนักมากจนเหมือนคนขาดความสนใจ จึงทำให้ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา สิ่งที่เราเป็น มันคืออะไรคะ แค่ความรู้สึกที่คิดไปเองหรือเปล่า เราเป็นอะไรไหม ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ