ที่บ้านมีปัญหาทางการเงิน มีเพื่อนที่คบน้อย ไม่ค่อยได้ไปไหนกับเพื่อน รู้สึกเหงา ร้องไห้คนเดียว จะเป็นอะไรไหม

คือเรื่องมีอยู่ว่าเราอะไม่มีเพื่อนเล่นเกมเลยเพื่อนที่โรงเรียนก็ไม่มีกลุ่มคุยเลยเป็นยังงี้มาตั้งเเต่ขึ้นมัธยมปลายมาเพื่อนที่เคยเล่นเกมด้วยกันก็หายไปเลยเหลืออยู่เเค่ไม่กี่คนเเละไอไม่กีคนนั้นอะคือเวลาเล่นกับเกมที่เล่นก็ไม่ตรงกันอีก ซึ่งผมอะบ้านค่อนข้างจนเลยไม่มีเงินออกไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ได้จะไปครั้ง หนึงต้องเก็บเงินเป็นอาทิตย์ๆมันก็เป็นมาจนถึงทุกวันนี้ผมเหงาเอามากๆบางครั้งก็ร้องไห้กับชีวิตเเบบนี้บางครั้งก็งี่เง่าไม่มีเหตุผลมันก็ไหลออกมาเองความรู้สึกคือมันเจ็บปวดเเปลกๆบ้างก็อิจฉาคนอื่นที่มีเงินที่จะเที่ยวกับเพื่อนๆสามารถซื้อเกมกับคอมใหม่ๆไว้เล่นกับเพื่อนได้ผมก็ไม่ได้อะไรมากเพราะคิดว่ามันจะชินไปเองเเต่ไปๆมาๆผมอ่านหนังสือคนเดียว ทำการบ้านคนเดียว ติวสอบคนเดียว เล่นคนเดียว ไม่มีเพื่อนเที่ยวเรียกได้ว่าเเทบจะๆม่มีเพือ่นเลยนอกจากกลุ่มโครงงานต่างๆพอจบก็เป็นเหมือนเดิมจนตอนนี้ผมก็ทนไม่ไหวเเล้วผมเหงาเอามากๆผมทนมาตลอด1ปีเเล้วอย่าคิดว่าผมทนมาไม่พอนะครับเพราะทุกวันนี้จิตใจผมก็เเทบจะรับไม่ไหวอยู่เเล้วจิตใจคนเรามันต่างกันตอนนี้ผมก็จะขึ้นม.5เเล้วบางทีผมก็คิดว่าผมจะต้องทนมันไปจนจบม.6รึเปล่า บางทีผมก็คิดว่าเป็นตัวเราเองรึเปล่าที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้เพราะผมเป็นคนขี้อายเเละนำ้ตาตกง่ายมากๆเเถมยังกลัวผีบวกกับการที่ผมจนเเละไม่มีเงินอีกเเละคำพูดผมยังตรงเกินไปจนขวานผ่าซากบางครั้งก็ซื่อเกินไปจนโดนด่าว่าตอเเหลเป็นคนที่หน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลาคือถ้าไม่มีใครเข้ามาคุยด้วยจะไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยก่อนเลยผมรู้สึกอายเวลาต้องคุยกับคนอื่นเเม้เเต่ครูผมเองเเต่เวลาคยด้วยเเล้วจะรู้ว่าผมคุยด้วยง่ายมากๆเเต่ต้องเข้าใจว่าผมอ้อมค้อมไม่เป็นผมเปนคนพูดๆตรงเเละก็ซื่อๆถ้าผมไม่รู้คำที่คนอื่นพูดหมายถึงอะๆรผมจะถามจนบางทีคนอื่นก็คิดว่าผมตอเเหลผมก็รู้อะนะว่าผมพูดตรงเกินไปเเต่บางครั้งมีคนมาถามว่าตัวเองสวยรึเปล่าผมก็อำ่อึ้งไปต่อไม่เป็นบางคนก็สวยเเละหน้ารักบางคนก็คิดว่าไม่สวยเลยเเต่ผมก็ตอบไม่รู้เสมอมาพอผมตอบเเปปนี้เขาก็หนีไปเลยผมเลยคิดว่าผมผิดตรงไหนหรอ?เวลาคนอื่นจ้องมาเวลาผมจะพูดเเนะนำต่างๆหรือโครงงานผมจะอายเเละกระสับกระส่ายมากทำอะไรรนไปหมดจนบางครั้งผมต้องหนีหรือขอไปห้องนำ้ไปอยู่ในที่ๆไม่มีคนผมจึงจะสงบลงได้