รู้สึกตัวเองไม่เหมือนเดิม รู้สึกผิดกับทุกอย่างที่ทำไม่ดี ไม่สามารถหลับได้ง่ายเหมือนเดิม เคยคิดอยากฆ่าตัวตาย จะเป็นโรคซึมเศร้าไหม

คือฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะกลัวว่าถ้าพูดไปแล้วพอกลับมาอ่านฉันจะลืมว่าลืมบอกอะไรไปอีกหรือป่าวกลัวมันจะไม่ละเอียดพอ แต่จะพยายามอธิบายเท่าที่จะทำได้ล่ะกัน คร่าวๆก่อนเลยล่ะกันคือฉันอายุ17มีลูกแล้วฉันไม่แน่ใจว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตัวฉันเริ่มเปลี่ยนและไม่เหมือนเดิมแต่เท่าที่ฉันรู้สึกได้คือเมื่อ2ปีที่แล้วหลังจากที่ฉันเลิกกับแฟนหรืออาจจะก่อนหน้านั้นฉันไม่แน่ใจคือตอนที่ฉันเริ่มมีอาการแบบนี้(สภาพแวดล้อมของฉันคืออยู่แต่บ้านไม่ได้ทำอะไรดูแต่ลูกได้ไปเที่ยวบ้างเมื่อมีเวลาว่างคือจะบอกว่าฉันโชคดีมาก มากจริงๆถึงฉันจะเลิกกับแฟนแต่ก็มีพ่อแม่ครอบครัวคอยช่วยเหลือตลอดไม่ได้ลำบากอะไรฉันมีครอบครัวที่อบอุ่นฉันควรจะมีความสุขแต่ฉันกลับไม่มีความสุขเลย)เพราะอาการบ้าๆพวกนี้ที่ฉันเป็น มันทำให้ฉันเกลียดตัวเอง ฉันจะเริ่มเล่าอาการของฉันเลยแล้วกัน.. ครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองมีอะไรผิดปกติไปมันไม่เหมือนเดิมไม่เหมือนตัวฉันเองคือหลังจากที่ฉันเลิกกับแฟนฉันพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นเริ่มดูแลตัวเองบ้างออกกำลังกายฉันใช้ชีวิตปกติของตัวเองเรื่อยๆจนสักพักที่ฉันรู้สึกงงว่าทำไมฉันเป็นแบบนี้! ฉันเริ่มจัดห้องของตัวเองฉันทำความสะอาดฉันเช็ดชั้นวางของจัดของให้เป็นระเบียบและฉันวางแผนแล้วว่าจะทำอะไรต่อหลังจากนี้แต่พอนั่งมองไปเหมือนของที่ฉันจัดมันดูตะขิดตะขวงใจแปลกๆฉันเองก็คิดว่าไม่เป็นไรเดะจัดใหม่ฉันเริ่มทำที่ตรงนั้นซ้ำๆเช็ดแล้วเช็ดอีกทั้งที่มันสะอาดแล้วฉันทำมันตรงที่เดิมๆจนไม่ได้ทำที่อื่นๆมันเหมือนจะสะอาดแต่มันก็สะอาดแค่จุดๆเดียวพอฉันจะเริ่มทำที่ใหม่ๆฉันก็ขี้เกียจแล้วฉันก็ทำได้แค่ถอนหายใจและก็ไม่ได้มีอะไรแต่เวลาที่ฉันยืนหรือว่าทำอะไรมันเหมือนว่าฉันจะต้องยืนให้ตรงกับเส้นที่พื้นอยู่ตรงกลางห้องเวลาฉันพูดหรือทำอะไรมันเหมือนฉันจะต้องพูดให้เป๊ะอยู่ตลอด เพื่ออะไร?ฉันพูดกับตัวเองมันเหมือนกับว่ามีอะไรก็ไม่รู้มันมาบังคับฉันอยู่ฉันไม่ได้อยากทำแบบนั้นฉันเริ่มสงสัยว่าฉันเป็นอะไรไปทำไมเป็นแบบนี้ฉันเริ่มเสริซหาอาการที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ในอินเตอร์เน็ตมันบอกว่าฉันอาจจะเป็น(โรคย้ำคิดย้ำทำ)แต่ฉันก็ไม่ได้อะไรไม่ได้สนใจมันฉันเริ่มเหนื่อยเหนื่อยกับสิ่งที่ตัวเองเป็นและเริ่มคิดอะไรก็ไม่รู้ตอนนั้นฉันแค่คิดว่าเดะมันก็หายฉันหันมาดูซีรี่เกาหลีฟังเพลงเกาหลีเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องคิดอะไรไปมากกว่านี้ ฉันเริ่มคุยกับอากาศฟ้าฝนลมพูดกับตัวเองระบายกับตัวเองและในสมุดว่าแกจะทำให้สิ่งที่ฉันเป็นอยู่ดีขึ้นฉันเริ่มเขียนไดอารี่ให้กำลังใจตัวเองแต่สุดท้ายฉันก็ฉีกมันทิ้งมันเป็นแบบนี้เรื่อยๆฉันแค่อยากเริ่มต้นใหม่แต่มันก็มาจบอยู่กับที่เดิมเหมือนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกฉันเริ่มหมดหวังและเริ่มท้อแท้เหนื่อยหน่ายกับชีวิต จนฉันได้ย้ายบ้านฉันคิดว่ามันจะต้องดีขึ้นฉันจะเริ่มใหม่อีกครั้งกับบ้านหลังใหม่ฉันเริ่มพยายามไม่คิดอะไรต่อสู้กับตัวเองแรกๆเหมือนฉันจะทำได้ดีแต่ก็แค่แปปเดียวฉันกลับมารู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้วและมันหนักขึ้นฉันเริ่มอยู่ไม่สุขคิดนู้นคิดนี่คิดในแง่ลบตลอดเวลาจินตนาการต่างๆนาๆที่มันไม่ดี(ฉันคิดว่าใครๆก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละอย่าไปคิดมากเมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นเดะมันก็หาย)แต่มันไม่เหมือนกันเมื่อก่อนเวลาที่ฉันคิดหรือจินตนาการฉันจะไม่คิดมากกับมันพอฉันลืมทุกอย่างก็กลับไปเป็นปกติไม่ทุกข์ มันเป็นแบบนี้ทุกคนแหละ.. แต่ตอนนี้ฉันกลัวความคิดของตัวเองกลัวระแวงจินตนาการของตัวเองฉันระแวงกับทุกอย่างกลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่ฉันคิดฉันห้ามหรือควบคุมมันไม่ได้ฉันพยายามมากมากจริงๆเวลาที่ฉันกำลังมีความสุขสนุกความคิดความรู้สึกบ้าๆพวกนี้ความรู้สึกหดหู่ความคิดที่ว่าฉันมันไม่ดีมันกลับเข้ามาและมันทำให้ฉันไม่มีความสุขทำให้ตัวฉันแย่และทรมาน มันเริ่มมีคำถามมากมายเข้ามาอยู่ในหัวของฉันว่าฉันเป็นอะไรทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ล่ะทั้งๆที่ก็มีครอบครัวที่ดียังต้องการอะไรอีก? มันเริ่มมีคำถามแปลกๆเข้ามาว่ามนุษย์คืออะไร?ทำไมคนเราถึงเกิดมา?ใครเป็นคนคิดคำพูดแรกออกมา?คนเราเกิดมาเพื่ออะไร?ชีวิตคืออะไร?มีชีวิตไปเพื่ออะไร?มันมีคำถามมากมายว่าทำไมฉันถึงเกิดมาฉันเกิดมาเพื่ออะไรมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร? (เมื่อก่อนฉันเคยคิดแบบนี้ใครๆก็เคยคิดแต่ฉันก็แค่คิดไม่ได้คิดมากไม่ได้มีความทุกข์กับมันไม่ได้ส่งผลกับชีวิตประจำวันของฉัน)แต่ตอนนี้คำถามเหล่านั้นมันทำให้ฉันคิดมากตลอดเวลามันเกิดขึ้นตลอดเวลาว่าฉันมันแย่ไม่ดีซึ่งก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงคิดแบบนี้คำถามพวกนั้นมันทำลายชีวิตประจำวันของฉันฉันเริ่มไม่มีความสุขกับชีวิตของฉันเลยฉันไม่อยากทำอะไรเลยบางทีฉันก็คิดนะว่าถ้าหลับไปเลยไม่ต้องตื่นขึ้นมาก็คงจะดีฉันเคยคิดว่าถ้าตายไปก็คงจะดีทั้งๆที่ฉันตายไม่ได้แต่มันคิดเองตลอดเวลาเลย เหมือนตายไม่ได้ อยู่ก็ทรมาน ถ้าฉันตายแล้วใครจะดูลูกมันจะเพิ่มภาระให้ครอบครัวหรือป่าวหรือที่ฉันยังอยู่มันก็เป็นภาระของครอบครัวเหมือนกันมันคิดเองแบบนี้ตลอดบางทีฉันก็อยากร้องไห้ระบายออกมาแต่ฉันก็ร้องไม่ออกมันเหมือนฉันชินกับการร้องไห้ไปแล้วมันทำให้ฉันอึดอัดทรมานข้างใน ฉันพูดกับใครไม่ได้ฉันกลัวว่าตัวเองจะเพิ่มปัญหาให้กับครอบครัวหรือป่าว ฉันเลือกที่จะสู้ต่อไปไม่ยอมแพ้ สู้กับตัวเอง ฉันอยากที่จะทำคนเดียวก่อน ลองช่วยเหลือตัวเองก่อน แต่มันเหมือนฉันต้องสู้กับความคิดของตัวเองตลอดเวลาเลย มันเหนื่อยมันทรมานที่ไม่สามารถควบคุมมันได้เลยมันจะมาก็มามันมาทำให้ฉันรู้สึกแย่ ฉันเริ่มเกลียดตัวเอง เกลียดความคิดของตัวเองฉันเริ่มไม่ดูแลตัวเองเริ่มไม่สนใจอะไรทั้งนั้นจากที่ฉันชอบเล่นโซเชียลตอนนี้ฉันกลับเบื่อเบื่อทุกอย่างไม่ว่าสิ่งที่ฉันทำฉันจะชอบหรืออยากทำมันแค่ไหนแต่มันก็ทำให้ฉันมีความสุขแค่แปปเดียวจริงๆแล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันคิดถึงอดีตในเรื่องที่ฉันล้มเหลวนิสัยแย่ๆของตัวเองฉันเริ่มโทษตัวเองทั้งๆที่มันผ่านมาแล้วและเริ่มกังวลอนาคตคิดต่างๆนาๆกลัวว่าอนาคตฉันจะเป็นยังไงถ้าฉันยังเป็นแบบนี้อยู่จนมันทำให้ฉันคิดมาก ฉันรู้ว่าปัจจุบันสำคัญที่สุด ทำปัจจุบันให้ดีปล่อยวาง แต่ฉันทำมันได้แค่แปบเดียวความรู้สึกเดิมๆมันก็กลับมา เวลาที่ฉันคิดจะเริ่มใหม่ทุกครั้งที่ฉันเริ่มใหม่ฉันทำมันได้แค่ไม่กี่วันจริงๆทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมความรู้สึกแย่ๆความคิดบ้าๆพวกนี้มันก็กลับมาทำให้ตัวฉันแย่ลงฉันลองเปลี่ยนเฟซเผื่อฉันจะดีขึ้นบ้างได้เริ่มใหม่แต่ก็เหมือนเดิมฉันเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกจนเบื่อแล้ว ฉันพยายามเริ่มใหม่อยู่ตลอดเวลา (หาคำคมในเชิงบวกพยายามคิดในแง่บวกเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นดูแลตัวเองหันมารักตัวเองจัดบ้านทำในสิ่งที่ฉันอยากทำลองเปลี่ยนความคิดทัศนคติของตัวเองคิดอยู่เสมอว่าฉันโชคดีแค่ไหนยังมีคนที่แย่กว่าเราอีกตั้งเยอะทุกคนต่างก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้นแหละพยายามไม่คิดระบายในได้อารี่จดมันออกมาเผื่อจะดีขึ้น)แต่รู้ไหมฉันไม่เคยจดมันได้เรื่อยๆเลยพอฉันจดไม่กี่วันพอความรู้สึกมันดิ่งลงมาความคิดฉันเริ่มเปลี่ยนเปลี่ยนเรื่อยๆตลอดเวลาเลยฉันกลับไปฉีกสมุดและเริ่มเขียนใหม่ ฉันทำแบบนี้ซ้ำๆเริ่มต้นใหม่ซ้ำๆแต่ไม่เคยสำเร็จหรือเป็นอย่างที่ฉันตั้งใจเลย มันเป็นแบบนี้มา2ปีแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกเสียเวลาเสียดายชีวิตฉันเลือกได้ว่าจะใช้ชีวิตยังไงแบบไหนแต่สิ่งที่ฉันเป็นตอนนี้คือ..? ฉันเคยคิดว่าตัวเองบ้า ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆฉันอยากตะโกนกรี้ดออกมาว่าฉันเป็นเหี้ยอะไร (มันทรมานมากจริงๆ) ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ฉันจัดการกับตัวเองไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไง ฉันเหนื่อยกับตัวเองมากจริงๆ ถ้าถามว่าฉันรู้สึกยังไง! 1.ฉันเกลียดตัวเองฉันเกลียดความคิดของตัวเอง ฉันไม่มีกะจิตกะใจดูแลตัวเองเลย ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวเอง 2.ฉันเบื่อกับทุกๆอย่างฉันเหนื่อยข้างในทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรนะแต่มันเหนื่อยที่ต้องมาต่อสู้กับตัวเองตลอดเวลา(มันทรมาน) 3.ฉันจะดูซีรี่ตลอดเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องคิดอะไรฉันจะนอนไม่หลับถ้าไม่ได้ฟังเพลงหรือดูอะไรที่มีคนคุยกันการหลับของฉันเหมือนจะปกติการกินของฉันก็เหมือนกันฉันไม่แน่ใจว่ามันปกติหรือมากเกินไปฉันแค่หิวตลอดเวลาแค่นั้นเอง 4.ฉันไม่มีความสนใจหรือแรงบันดาลใจอะไรเลยฉันไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำเลยฉันไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากดูซีรี่แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเบื่อแล้ว 5.ฉันรู้สึกผิดกับทุกๆเรื่องที่ฉันเคยทำ อะไรที่มันไม่ดี 6.เวลาทำอะไรฉันจะไม่มีสมาธิทำอะไรได้นานๆเหมือนเมื่อก่อน ฉันอ่านหนังสือซ้ำแล้วซ้ำอีกทุกครั้งที่ฉันเริ่มใหม่ฉันก็จะอ่านหนังสือเริ่มใหม่เหมือนกันจนไม่เคยอ่านจบบทสักที 7.ฉันจะคิดอะไรก็ไม่รู้ในแง่ลบมันผุดขึ้นมาตลอดเวลาคำถามต่างๆมันทำให้ฉันคิดมากมันทำให้การใช้ชีวิตประจำวันของฉันแย่ลงตัวฉันเองก็ด้วยจิตใจของฉันมันหดหู่เหนื่อยหน่ายฉันพยายามร่าเริงแต่มันก็กลับมาหดหู่เหมือนเดิมฉันไม่มีความสุขเลยกับอาการบ้าๆพวกนี้ 8.ฉันเคยคิดอยากตายนะแต่กลัวและก็ตายไม่ได้ด้วย ฉันเคยทำแบบประเมินโรคซึมเศร้าแล้วมันบอกว่าฉันเสี่ยง (ฉันไม่ได้อยากเป็นมันเลยไม่มีใครอยากเป็นฉันแค่อยากหายจากอาการพวกนี้2ปีสำหรับฉันมันนานมากแล้วจริงๆใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขไม่เป็นตัวเอง)ฉันแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไรฉันจะได้จัดการกับมันถูกฉันแค่ไม่อยากเสียเวลาไปกับความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ฉันพยายามอธิบายเท่าที่จะทำได้แล้วจริงๆ ฉันแค่อยากรู้ว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้าหรือแค่คิดไปเอง หรือเป็นเพราะฉันอยู่แต่บ้านเบื่อเลยคิดมาก