รู้สึกเหนื่อยกับปัญหา คนรอบข้าง แอบไปร้องไห้คนเดียว สิ้นหวัง

ขอคำปรึกษาค่ะ คือช่วงนี้หนูมักจะมีอาการไม่เข้าใจตัวเองอยู่บ่อยๆค่ะก่อนหน้านี้ครอบครัวมักจะชอบพูดส่อเสียดหนูตลอดค่ะและชอบถามว่าทำใมไม่ทำยั่งเขาและชอบพูดเชิงเปรียบเทียบหนูกับพี่น้องตัวเองและคนอื่นชอบทำเหมือนเราเป็นพี่คนโตพอมากเข้าหนูเลยชอบเงียบไม่ค่อยคุยกับคนรอบข้างอยู่แต่ในโลกที่ตัวเองสร้างขึ้นคำถามที่พ่อแม่เฝ้าถามตามหลอกหลอนตลอด มักจะร้องไห้คนเดียวความรุ้สึกทุกอย่างพูดกับใครไม่ได้เริ่มจะเงียบจากที่เป็นคนร่าเริงขี้หงุดหงิดร้องไห้บ่อย และหนูหลับยากมากต้องข่มตาเพื่อให้หลับแต่พอข่มตาลงสมองก็จะตีกันวุ่นวายไปหมดจนหนูนอนไม่ได้บางคืนก็ไม่ง่วงเลยค่ะต้องข่มตานอนแล้วตอนเช้าต้องตื่นแต่เช้า นอนมากสุดวันละ 4 ช.ม พอมาช่วงหลังๆหนูเริ่มจัดการกับอารมตัวเองลำบาก บางวันก็รุ้สึกเหนื่อยมากๆทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้เหนื่อยค่ะ มันเหนื่อยยุ่ข้างใน คนรอบข้างมากมายแต่รุ้สึกเหงา บางวันแค่บังเอิญนึกถึงคำพูดที่แย่ๆก็ร้องไห้ ทุกวันนี้แค่ว่านิดว่าหน่อยหนูก็จะเงียบแล้วก็จะไปร้องไห้คนเดียวค่ะ ยิ้มนะคะหัวเราะแต่ข้างในว่างเปล่าไม่รุ้สึกอะไรเลยไม่ถึงกับสิ้นหวังแต่มันรู้สึกแย่ อยากให้ใครสักคนกอดเวลาที่ร้องไห้อยากให้เค้าบอกว่าไม่เป็นไร เบื่อหน่ายกับสิ่งรอบข้างบางวันรุ้สึกแย่มากค่ะ มันไม่ถึงกับว่าอยากตายแค่อยากจะหลับแต่ไม่อยากตื่นอีกไม่อยากรุ้สึกอะไรหรือถ้าเป็นไปได้อยากจะหายไปเลยค่ะ ร้องไห้บ่อยขึ้น พูดน้อยลง ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างอยากอยุ่แต่ในห้อง พอทราบมั๊ยคะว่าเป็นเพราะอะไรค่ะ อีกอย่างหนูเป็นคนเก็บความรุ้สึกมากๆค่ะไม่ว่าจะอ่อนแอเหนื่อยใจน้อยใจจะเก็บมาคิดแล้วก็ร้องไห้คนเดียวคนครอบข้างจะไม่เคยเห็นหรือรู้เลยว่าหนูอ่อนแอและรุ้สึกแย่แค่ไหน ช่วยตอบทีนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ