หนูถูกพ่อแม่ว่าตำหนิหรือดุ จนหนูทำร้ายตัวเอง มีความรู้สึกอยากฆ่า่ตัวตาย ถูกผู้ชายหลอก หนูจะทำอย่างไรดี

ครั้งแรกที่หนูเป็นแบบนี้คือตอนหนูอยู่ม.ต้น ตอนนั้น แค่รู้สึกว่าอยากจะหายไป แต่มาหนักขึ้นตอนขึ้นม.ปลาย ความคิดแค่อยากจะหายไป มันไม่มีแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นเปลี่ยนเป็นอยากตายแทน อยากตาย ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ตอนนั้นหนูทะเลาะกับพ่อ พ่อเค้าด่าหนู หาว่าหนูเถียง หนูก็ไม่ยอม สุดท้ายหนูไม่คุยกับพ่อ เดินกลับเข้าห้องตัวเอง หนูหยิบคัตเตอร์มาแล้วก็กรีดลงไปบนข้อเท้า กรีดหลายครั้ง จนเลือดไหลซึมออกมา พอหนูทำแล้ว สักพักหนูก็หาย เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งต่อหลายครั้ง บางครั้งหนักหน่อย ก็ถึงขั้นที่หนูอยากจะเอามีดมาแทงตัวเองให้ตาย เวลาพ่อกับแม่เค้าว่าหนูทั้งๆที่หนูไม่ผิด หนูก็จะทำแบบเดิม เอาคัตเตอร์มากรีดข้อเท้า ชกกำแพง จนเป็นแผล ขังตัวเองอยู่ในตู้เสื้อผ้าบ้าง ตัดผมตัวเองออกไปบ้าง หนูเป็นแบบนี้มาตลอด จนเมื่อไม่นาน แม่เค้าว่าหนูรุนแรง ซึ่งหนูไม่ชอบอยู่แล้ว หนูโมโหมาก เอาคัตเตอร์มากรีดที่ข้อมือตัวเอง แล้วกรีดที่หลังมือ พร้อมกับนับเลขไปด้วย แล้วหนูก็จะตัดผมตัวเองออกไปอีกครั้ง ความรู้สึกเวลาโดนว่า หนูรู้สึกเหมือนอยากจะกรี๊ด อยากจะปรี๊ดแตกให้ได้ อยากจะร้องโวยวาย แต่หนูก็ไม่รู้ทำไม หนูถึงทำไม่ได้ พอโดนว่า หนูก็จะเดินเงียบๆกลับเข้าห้อง แล้วก็ทำแบบเดิมซ้ำๆ ถ้าครั้งไหนพ่อกับแม่ดุหนูถึงขั้นร้องไห้ หนูก็จะนั่งกอดเข่า เอาคัตเตอร์มาลากกรีดเบาๆที่แขนกับขาตัวเองทุกครั้ง แล้วทุกครั้งก็จะเหม่อลอยออกไปเลย เวลาปกติ หนูชอบทำตัวเหมือนร่าเริง หัวเราะ ตัวภายในจิตใจของหนูไม่ได้รู้สึก หรือมีอารมณ์ร่วมกับใบหน้าที่แสดงออกมาเลย. แล้วตอนเด็กๆ 6-7 ขวบ หนูเคยโดนล่วงละเมิดทางเพศ ตอนนั้นหนูไม่รู้ว่าคืออะไรเพราะว่ายังเด็กมาก ตอนนั้น พี่คนนั้นเค้าอยู่แถวบ้านหนู วันนั้นมันก็มืดแล้ว พี่คนนี้ เค้าให้น้องชายเค้ามาถามหนูว่าอยากได้ตังมั้ย ถ้าอยากได้ใฟ้เดินตามมา หนูก็เดินตามไป แล้วพี่คนนั้นเค้าก็อุ้มหนูไปตรงมืดๆ แล้วเค้าก็ถอดกางเกงหนูออก เค้าไม่ได้ข่มขืนหนู แต่เค้าจับและก็เลีย เหตุการณ์นี้ มันเหมือนภาพหลอนติดตาหนู มันเหมือนตราบาปที่ทำให้หนูเป็นเหมือนโรคกลัวผู้ชายบางประเภท กลัวสายตาที่ผู้ชายมอง กลัวมากถึงขั้นหายใจไม่ออก หายใจไม่ทัน รู้สึกขยะแขยงตัวเอง ขยะแขยงร่างกายผู้หญิง หนูควรทำยังไงดีคะ หนูรู้สึกหวาดกลัวกับภาพที่มันตามติดเป็นเงาตามตัว หนูไม่ชอบเลย หนูอยากลืมมันไป แต่มันก็ไม่ยอมลืมสักที พี่หมอ หนูควรจะทำยังไงดีคะ