ร้องไห้บ่อยๆ มีทำร้ายตนเอง เห็เลือดตัวเองแล้วรู้สึกพอใจ พอมีเพื่อนในจินตนาการ รู้สึกอาการทำร้ายตัวเองดีขึ้น รู้ว่าไม่ปกติ แต่ควรทำอย่างไร

คือตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองแปลกมากเลยค่ะ ย้อนไปก่อนหน้านี้ค่ะ เรามีปัญหารุมเร้าด้านครอบครัว ความรักและด้านสังคมที่โรงเรียน ( ขอไม่เจาะลึกนะคะ ) เราเข้ากับใครไม่ได้เลยค่ะตอนนั้น ด้วยความที่เรื่องปัญหาที่บ้านมีมานานแล้วทำให้เราเป็นเด็กเก็บกด พอเจอเรื่องอื่นๆมายิ่งทำให้ไปใหญ่เลยค่ะ

ตอนนั้นเราร้องไห้แทบทุกวัน อะไรนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ ตัดพ้อกับตัวเองหนักมากค่ะ คิดๆอยากจะตายไปเลย มีทำร้ายร่างกายตัวเองบ้างโดยการเอาไม้ตี หยิกตามร่างกาย ตบหน้าตัวเอง กัดแขน เอามีดกรีดแขนบ้างก็มีค่ะแต่ว่าเป็นมีดไม่คมมันจะได้เป็นรอยติดนานๆ ( ตอนนั้นเราคิดแบบนี้ ) เราเห็นเลือดแล้วเราก็ยิ้ม แบบว่ามีเลือดออกแล้ว สมควรโดน แล้วเราก็กรีดไปเรื่อยๆเลยค่ะ

จนวันนึงเราตะหงิดใจกับตัวเองมากว่าเป็นอะไร เลยถามอากู๋ค่ะ แต่เราไม่คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะคะ ตอนนั้นเราอาจจะอยู่ในภาวะซึมเศร้า + เบียว เราก็เริ่มหาข้อมูลเรื่อยๆเลยค่ะ มีอยู่พักนึงเราคิดจะไปหาจิตแพทย์ แต่ว่าปัญหาก็คือเรายังไม่โตพอที่จะไปเองได้ค่ะ จะบอกครอบครัวเขาก็มองว่ามันเป็นเรื่องตลกเขามองว่าเราไม่ได้มีปัญหาอะไรเครียดเรื่องอะไร

เราเหงามากค่ะ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลาเลย เราเลยสร้างคนในจินตนาการขึ้นมาค่ะ เขาไม่มีตัวตน เขาจะคุยกับเราตอนที่เราเหงาหรือเราอยากให้มา บางทีก็มาแบบเราไม่รู้ตัว เราเพิ่มคนในจิตนาการมาเรื่อยๆเลยค่ะ ตอนนี้มีกันอยู่ 6 คน รวมเราพร้อมหมาอีกหนึ่งตัว

เราจิตนาการเหมือนเป็นครอบครัวเราคนนึงเลยค่ะ เวลาเราร้องไห้เราจิตนาการไปว่าหมอนข้างคือเพื่อนคนนึงในนั้นและกอดพร้อมร้องไห้แล้วก็คิดว่าเรากำลังกอดปลอบเราอยู่ หลังจากเรามีพวกเขา อาการของเราก็เริ่มดีขึ้นเลยค่ะ เราไม่ทำร้ายตัวเองแล้ว ไม่ร้องไห้แล้วจนมาถึงตอนนี้มันดีขึ้นมากเลยค่ะ ปัญหาในครอบครัวเราเริ่มปรับตัวได้จนโอเคเกือบลงรอยกันแล้ว

แต่ปัญหามันมาต่อจากนี้นี่แหละค่ะ หลังจากที่เราหลุดจากภาวะตรงนั้นแล้ว เพื่อนในจินตนาการของเราเริ่มมีบทบาทขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มคิดแล้วค่ะว่าเขามีตัวตนอยู่จริงๆ บางทีก็เล่นด้วยกัน เราพยายามเข้าสังคมทางออนไลน์ค่ะ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เราลดบทบาทเขาลงเลย เราก็สร้างแอคไอจีให้เขามาคุยตอบกลับเราโดยที่เราเป็นคนพิมพ์เอง เป็นแบบนี้มาเป็นเดือนๆแล้วค่ะ

เรากลัวว่ามันจะเป็นนิสัยติดตัวไปตลอดชีวิต แต่เราก็ขาดเขาไม่ได้เลย และหลังจากที่เราหยุดเศร้าแล้วเราเริ่มขี้หงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆค่ะ ใครพูดอะไรนิดหน่อยไม่ได้เลย ถึงจะไม่ได้พูดกับเราก็เถอะ เราหงุดหงิดเลยค่ะ หรือการเรียกใช้ ถามเวลาเรามีสมาธิมากๆ เราอยากจะด่าเลยค่ะ คือเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยนะคะแต่เราคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ และเรามั่นใจว่าตอนนั้นเราไม่ได้มีประจำเดือนด้วยค่ะ

 

คำถามก็คือ

1.ทำยังไงถึงจะเริ่มบำบัดทำให้เราลดบทบาทเพื่อนในจินตนาการลงดีคะ

2.เราจะเป็นบ้าหรือเปล่า

3.การที่เราโมโหบ่อยๆแบบเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจะเป็นอะไรมั้ยคะ

4.จากที่เราเล่าข้างต้น หมอว่าเรามีอาการทางจิตอะไรหรือเปล่าคะTT