รู้สึกเบื่อหน่ายกับตัวเอง ไม่อยากทำอะไรเลย รู้สึกว่าถ้าออกจากบ้านแล้วไม่ปลอดภัย เป็นอะไร ควรทำอย่างไร

รู้สึกเบื่อหน่ายกับตัวเอง ไม่อยากทำอะไรเลย รู้สึกว่าถ้าออกจากบ้านแล้วไม่ปลอดภัยเหมือนว่าตัวเองจะตายในเหตุการณ์ต่างๆ แรกเริ่มคือหนูเหนื่อยทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยไม่อยากไปไหนไม่อยากเดินอยากนอนแค่นอนอยู่ในห้อง ทุกคืนก่อนตื่นเช้าไปโรงเรียนหนูจะพยายามพูดกรอกหูตัวเองว่า"ต้องไปนะ ไม่ไปไม่ได้นะเพื่อนรออยู่นะ พ่อแม่รอพึ่งเรานะเขาทำงานหนักเพื่อเรานะ" แต่พอตื่นเช้าจริงกลับป๊อดที่จะไปโรงเรียนเป็นอารมณ์ที่แบบเกลียดตัวเองมาก ทำไมต้องเป็นคนแบบนี้ด้วยไม่ชนะใจตัวเองซักที หลายครั้งที่กลัวที่จะออกนอกบ้านหรือไปโรงเรียนรู้สึกว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเราแน่ๆ ไม่ว่าจะไปไหนหนูขับรถมอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียนเองทั้งๆที่ไม่ได้ประมาทในการขับรถด้วยซ้ำหนูกลับจะเป็นฝ่ายโดนพวกรถใหญ่เอาเปรียบเช่นตัดหน้าไม่ตีไฟเลี้ยวบ้าง(อาจจะดูเหมือนปกติ ทั่วไป)แต่บางครั้งเพราะความเห็นแก่ตัวของคนพวกนี้ทำหนูเกือบตายมาแล้วหลายหนภายใน1อาทิตย์ บางครั้งหนูรู้สึกว่าถ้าหนูโดนชนแล้วมันจะจบไหมถ้าหนูไม่เหยียบเบรกละมันเกิดอุบัติเหตุขึ้นจริงๆแล้วเขาจะสำนึกไหมนะ มีครั้งหนึ่งที่ไปโรงเรียนแล้วโดนตัดหน้ากระทันหันคือก็แอบคิดว่ามันคงจะดีนะถ้าเขาขนหนูจริงๆ(แอบคิดในใจนะว่าถ้ารถที่หนูขับไม่เป็นรถที่พ่อแม่ซื้อให้ด้วยน้ำพักน้ำแรงหนูคงปล่อยตัวเองชนไปตั้งนานแล้ว)แล้วเขาจะสำนึกไหมนะหนูเกลียดพวกคนแบบนี้ที่สุดเกลียด เกลียดตัวเอง หลายครั้งที่แอบน้อยใจในเรื่องการเรียนทำไมหนูไม่ฉลาดแบบเพื่อน ทั้งๆที่เราก็ตั้งใจขนาดนี้แต่กลับไม่เข้าใจซักอย่าง ทั้งไปที่ส่งไปหลายงานเหมือนกับเพื่อนแต่ในช่องคะแนนไม่มีคะแนนซ้ำยังโดนอาจารย์ขีดชื่อทั้งไปคนที่ไม่มีตัวตนอีก(ทั้งหมดก็เป็นเพราะตัวหนูเองนั่นแหละ) มีหลายคนรั้งมากที่หนูเคยคิดเล่นๆว่าถ้าตัวเองตายจะเป็นยังไง คิดว่าตายแล้วจะมีคนเสียใจไหม ถึงจะมีก็คงเป็นในระยะสั้นๆนั่นแหละไม่นานก็จะลืมความเศร้านี้ไป คิดว่าตายแบบไหนดีนะที่ไม่ทรมาน รบควันตัวเองดีไหมเช่นการสูดแก๊สพิษขณะที่ตัวเองหลับ ตื่นขึ้นมาจะไม่ตายเลย บางครั้งคนในครอบครัวก็ไม่เข้าใจเวลาเราป่วยคิดว่าสำออยไม่อยากไปโรงเรียน บางครั้งก็โดนด่าว่าให้ไปตายเลยก็ดีอยู่ไปก็ไร้ค่า บางทีก็พลั้งคิดไปว่างั้นเอาเป็นว่าผูกคอตายดีไหมนะจะได้แบบว่านึกจะเป็นห่วงเราขึ้นมาจริงๆแล้วเปิดประตูเข้ามาเจอเราในสภาพที่คอแขวนอยู่กับเชือกในสภาพที่หมดลมหายใจแล้วเป็นยังไงสมอย่างที่พูดว่าอยากให้ไปตายไหม รู้สึกว่าหนูยิ่งเล่ายิ่งยาวยิ่งเล่ายิ่งดูเป็นคนที่แค้นเคืองอักตัญูยังไงไม่รู้ หนูรู้สึกสับสนกับชีวิตตัวเองมาก บางครั้งก็จำสิ่งที่เคยทำไม่ได้เหมือนจะแว๊บขึ้นมาในหัวว่าเราเคยทำแต่ก็เหมือนไม่ใช่ฝีมือเรา หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรกันแน่ แล้วหนูควรทำยังไงดี หนูรู้้้สึกว่าหนูไม่มีแรงมากพอที่จะผลักดันตัวเอง ตอนนี้หนูเริ่มท้อแล้ว หนูไม่มีทางออกสำหรับตัวหนูคนนี้เลย ช่วยหนูที